Hij was er. Otis was er, gezond en wel. De vooruitzichten bleken waar, ondanks zijn vroege komst bleek het een flinke jongen. Zoals ik al een paar keer liet doorschemeren was zwanger zijn niet mijn hobby. Dat ik geen controle over mijn lijf had, vond ik vreselijk. Ik had om deze reden ook vooraf besloten dat ik geen borstvoeding wilde geven. Ook omdat ik een ver verleden een borstverkleining had ondergaan. De geboorte was volgens de kenners ‘één uit een boekje’. Ik kon dan ook niet wachten om alle aandacht te richten op mijn zoontje in plaats van op mezelf. Het was een cadeautje dat mijn moeder uiteindelijk bij de bevalling bleef. Zij mocht ook de navelstreng doorknippen. Niet lang na ‘de uitdrijving’ lag het heerlijke ventje op mijn borst. Ik dacht nu kan het eindelijk om hem draaien en niet meer om mij.
Ik moest echter nog even geduld hebben. De verloskundige had namelijk toch wat schade moeten aanrichten middels een klein knipje. Men denkt enkel omdat er zo’n klein wezentje van geluk op je ligt dat je de pijn van het hechten niet voelt, niets is echter minder waar. Ik telde de minuten tot het voorbij was en ik eindelijk van het moederschap kon genieten. Omdat mijn schildklier tijdens mijn zwangerschap parten speelde, wist ik voorafgaande aan mijn bevalling al dat ik minimaal twee nachten moest blijven. Daar was ik zo dankbaar voor. Ik vind het onvoorstelbaar dat je zoiets heftigs moet meemaken en een paar uurtjes later al gehavend huiswaarts moet keren. Ik had behoorlijk wat bloed verloren, van het een naar het andere bed verplaatsen leek al topsport. Mijn taak zat erop. Otis was geboren, het genieten kon beginnen.
Die nacht sliep ik amper. Ik kon alleen maar naar hem staren. Ik bleef me maar verwonderen over het feit dat hij negen maanden in mijn buik had gezeten. Hij was zo mooi, zo perfect. Zwanger zijn kreeg een hele nieuwe dimensie. Ik voelde me zelfs een beetje schuldig dat ik het zo akelig had ervaren want ik was niet zomaar zwanger, ik was zwanger van hem. Otis gedroeg zich voorbeeldig. Ik hoorde de verpleegkundige zeggen: ‘Wat een chille baby’. Ik dacht dat ze dat tegen alle nieuwbakken moeders zei maar mijn Deentje bleek met recht een hele chille baby (De eerste paar dagen dan he? Ik klop het even af op onbeschilderd hout). Bloedprikken deed hem weinig, spugen deed hij met het grootste gemak en huilen leek hij teveel moeite te vinden.
De dagen in het ziekenhuis waren eerlijk gezegd heerlijk! De verpleging was super lief, ze namen mijn onzekerheden weg en ik kreeg ook nog heerlijke Hollandse pot zoals rode kool met een gehaktbal. Dat kun je dus echt missen als je lange tijd in het buitenland woont. Het leek een soort roes. Ik werd overladen door de meest lieve appjes, kaartjes en belletjes. Het leerde me ook hoe onattent ik de afgelopen jaren ben geweest. Een vriendelijk gebaar kan echt je dag maken.
Otis bleek een strijder. Eigenlijk geen verrassing, dat had hij al laten zien tijdens zijn verwekking en tijdens de zwangerschap. Hij bleek de dans van mijn schildklier ontsprongen te zijn en er niets aan over te hebben gehouden. We konden naar huis. Ons leven samen kon beginnen. Ik geloof niet dat ik me ooit zo gelukkig heb gevoeld. Mijn lichaam lag in puin. Alles deed pijn maar als ik naar hem keek verdween dat als als sneeuw voor de zon. Lange tijd zocht ik naar de woorden om te omschrijven hoe het voelde. Uiteindelijk kon ik het alleen maar omschrijven als: ‘Het voelt als verliefd zijn maal een miljoen, en tegelijkertijd voelt het alsof je hart voortdurend gebroken is’. Wanneer hij een prikje kreeg, deed het mij namelijk meer pijn dan dat het hem deed, wanneer iemand anders hem vasthield overviel mijn jaloezie, de gedachte dat hem ooit iets overkomt roert mij nog steeds tot tranen.
Ik snapte mijn vriendinnen lang niet altijd. Maar na de geboorte van Otis restte mij niets anders dan excuses maken. Nu snapte ik het. Het is zo’n allesoverheersend gevoel. Mijn zorgeloze dagen waren voorbij. Niet alleen Otis werd geboren, er werd ook een moeder geboren! De kraamtijd kon beginnen en jeetje wat had ik zin in mijn nieuwe functie als moeder. Dat het geen makkelijk baantje werd, werd mij vanaf de eerste minuut al duidelijk maar ik had nog nooit in mijn leven zo’n drive gehad om dit tot een succes te maken!