De influencers van tegenwoordig, daar moeten we het toch even over hebben. Door hen had ik hoogdravende verwachtingen van mijn zwangerschap in toffe outfitjes, want de zwangerschap was een toptijd als ik hen mocht geloven. Voor de kraamtijd daarentegen hadden ze me behoorlijk bang gemaakt want dat was echt een drama. Er bestond echt niet zoiets als een roze wolk. De waarheid wil, bij mij was het precies andersom. Vanaf het moment dat Otis er was, was ik een brok aan liefde. Dat ik niet sliep vond ik totaal niet erg want als ik dat koppie zag vergat ik op slag dat mijn lijf pijn deed en ik doodop was. Tot over mijn oren verliefd dekte niet eens de lading. Is het heftig? Zonder twijfel! Maar desondanks geloof ik dat dit met recht de meest gelukkige tijd uit mijn leven is geweest.
Bij thuiskomst stonden al vrij snel mijn vriendinnen op de stoep. Eerlijk, ik had niet heel veel behoefte aan bezoek maar aan de andere kant kon ik ook niet wachten mijn prachtige zoon te laten zien. Ik hoorde me nog heel stoer zeggen: ‘Kraamtranen? Daar heb ik geen last van hoor’. Tja, ik had uiteraard te vroeg gejuicht. Bij elk kaartje, elk appje, elke beweging van Otis brak ik niet veel later in tranen uit. Dit duurde weken!
Mijn kraamverzorgster kwam bij ons van het platteland en had voortreffelijke huis-tuin-en-keuken-tips. Zakjes appelstroop in de vriezer voor de stuwing, handige maniertjes het mannetje in bad te doen en ook had ze tips de pijn aan het onderkantje dragelijk te maken. Ze vertellen je ook heel veel dingen niet van te voren. Zo moeten je darmen weer op z’n plek, dit zorgt voor heel veel ongewenste gassen. Ook was mijn altijd bijgebracht dat het een herstel bij een keizersnede behoorlijk ingrijpend was maar als je dus zo’n knipje hebt, nou dat duurt ook wel even voordat je denkt ‘Ik stap weer eens op de fiets’. Het bleek dat mijn hechtingen iets te strak gezet waren, toen ze na een week werden verwijderd dacht ik, misschien komt het toch nog goed maar de pijn viel me enorm tegen die week voorafgaand.
Ik woonde bij mijn ouders. Toen de kraamhulp vertrok had ik nog steeds kraamzorg plus in de vorm van opa en oma. Jeetje, wat was dat bijzonder! Ik heb echt de kraamtijd gehad die elke vrouw verdient. Mijn moeder heeft me zes weken gegeven waarin in ik volledig verzorgd werd. Ik kreeg elke dag een ontbijtje op bed en tijdens de nachtvoeding hield ze mij altijd gezelschap. Opa zorgde dat het kleine mannetje overladen werd met knuffels. Alles was liefde. Als ik naar hem keek barstte ik met regelmaat uit in tranen: dat me dit geluk gegeven was, wat was dat bijzonder.
Na drie weken diende ik een bezoekje te brengen aan het consultatiebureau voor de gehoortest. Een formaliteit dacht ik. Ik hoop met recht dat de mevrouw bij het consultatiebureau een slechte dag had want tactisch was ze niet. Ze testte elk oortje drie keer en ik begon ondertussen ongemakkelijk op mijn stoel te draaien. Het was niet goed. Met een trillende onderlip vroeg ik wat het betekende: ‘Het kan zijn dat hij niet kan horen maar ook dat er iets in zijn oortjes zit waardoor het nog niet sterk genoeg is het signaal te horen’. Je begrijpt, ik hoorde alleen dat eerste.
Hij was drie weken en het enige wat ik kon denken was dat hij wellicht doof was. Er gingen plotsklaps van allerlei scenario’s door mijn hoofd. En dat je dan in je kraamtijd zit, draagt niet bij aan de emotie. Mijn moeder had al die tijd gelijk, als je een kindje krijgt, is je zorgeloze leven op slag ten einde, want jeetje wat heb je plotseling een zorgen over zo’n klein hummeltje. Gelukkig had ik een week later een totale andere ervaring bij het consultatiebureau. Deze vrouw had een stuk meer tact. Ik had me een week verbeeld dat hij niet reageerde als er een deur dichtsloeg of de hond blafte. Ze stelde me gerust. Met zijn gehoor bleek niets mis.
Maar er waren ook andere verrassende zorgen. De chille baby, bleek met recht een chille baby. Hij huilde niet. Niet. Gewoon niet. Hij bromde daarentegen wel. Deze jongen maakte oergeluiden maar huilen niet. Het klinkt als de droom maar niet huilen is ook heel vreemd. Een vriendin raadde me aan om eens naar een osteopaat te gaan. Zo geschiedde. De osteopaat vertelde dat hij zijn nekje niet helemaal lekker had staan en masseerde hem. Het leek zo vredig maar toen ik thuis kwam begon het, het huilen. Correctie, het schreeuwen! Was dit nou zo verstandig? Tuurlijk! Op slag had hij emoties als huilen maar ook lachen. Ik dacht wel bij mezelf, wat heb ik tot dusver geluk gehad en wat heb ik respect voor mensen met een huilbaby. Het duurde misschien een half uur maar ik wist niet wat me overkwam.
Als ik de kraamtijd zou moeten omschrijven is het zoals het begin van een relatie. Je bent tot over je oren verliefd. Doet extreem je best maar je kent elkaar nog niet. Sommige dingen gaan natuurlijk en lopen goed, terwijl je aan andere dingen moet wennen. Het is echt een proces van elkaar goed leren kennen. En dat niet alleen, je bent plots moeder en moet je leven opnieuw ontdekken. De eerste keer naar buiten met de kinderwagen is een hele zorgvuldige onderneming, terwijl je hem er de tweede keer al een stuk makkelijker in kiept. De nachten wennen gek genoeg ook. Het voelt alsof je een voortdurende jetlag hebt. Het is alsof je in New York bent maar dan nog gaver. Je wilt alles zien en meemaken terwijl je kapot bent. De waarheid wil, het universum heeft baby’s niet voor niets zo schattig gemaakt. Als je midden in de nacht jezelf uit bed takelt en je het snuitje ziet van je kindje, vergeet je alles! Kortom, de kraamtijd is de meest bijzondere periode uit mijn leven geweest, omringt door mijn ouders, mijn zus, mijn neefjes, mijn jeugdvrienden, liep ik uren met hem in de kinderwagen door de groene omgeving en beetje bij beetje leerden we elkaar beter kennen. Beetje bij beetje werd ik nog meer verliefd op die prachtige blauwe ogen!