Het was heftiger dan ik dacht, die eerste spuit. Ik vind van mezelf dat ik best een hoge pijngrens heb maar het daadwerkelijk zetten van een spuit in je lijf dat druist in tegen de natuur. Toch was het achteraf een peulenschilletje met wat me nog te wachten stond. De bedoeling was dat ik tien dagen mezelf zou injecteren met hormonen. Hierna werden mijn eitjes ‘geoogst’. Vervolgens werden ze bevrucht met het goedje van de Viking, om vervolgens te rijpen. Afhankelijk van de kwaliteit van de embryo’s zouden ze drie of vijf dagen rijpen. De voorkeur van de kliniek was vijf dagen, als het embryo’s immers vijf dagen buiten de baarmoeder kon overleven, was het ook aannemelijk dat de embryo zou overleven binnenin.
Merkte ik veel van de aanwezigheid van de hormonen in mijn lijf? Ik kan zeggen van niet maar ik voelde me labieler dan ooit. Ergens kan dit natuurlijk ook te maken hebben met het feit dat ik voor de grootste stap in mijn leven stond. Ik was en ben trots op mijn lijf. Het deed wat het moest doen, zeker gezien mijn leeftijd, want laten we wel wezen, ik werd in de kliniek toch wel degelijke gewezen op de vergankelijkheid van de het vrouwelijke lijf waar ik toch wel een beetje struisvogelpolitiek op toegepast had.
De rijping van de eitjes ging als de brandweer. Op de dag van het oogsten kwam ik vrij onvoorbereid de kliniek binnen. Schijnbaar werden ze weggehaald onder volledige narcose. Iedereen in de kliniek was vanaf dag één zo ontzettend liefdevol. Ik ontwaakte uit de narcose terwijl er een lieve verpleegkundige naast me zat met een kopje thee en een cracker. De oogst was fantastisch hoorde ik diezelfde dag, het waren maar liefst elf eitjes.
Hierna begon de psychologische oorlogsvoering: wat bleef erover? Lang verhaal met veel zenuwen kort, vijf vechters ontpopten zich tot embryo’s. De dag van mijn terugplaatsing bleek er maar één strijder over te zijn. Eerlijk, ik raakte ervan in paniek want kans technisch hadden de andere tien broertjes of zusjes het dus niet overleefd. Hoe groot was dan de kans dat deze het wel zou overleven? Daarbij, mocht het niet lukken, dan moest het hele traject opnieuw, terwijl ik er toch zo goed voorstond. Sterker nog, deze mededeling kreeg ik toen ik met mijn benen in de beugels lag voor het moment suprême. Je kan je voorstellen, dat viel niet lekker. Niet veel later was daar ‘de groene stok’. Mijn dokter keek me geruststellend aan en zei: “Dit is hem dan, deze embryo gaan we terugplaatsen. Kijk maar mee op het scherm”. De ‘groene stok’ verdween tussen mijn benen en daar ging hij of zij dan. Overbodig om te zeggen maar in de uren daarna durfde ik niet eens te plassen, te niezen of wat dan ook. Het was allemaal zo surreëel.
Daarna begon, in mijn ogen het allermoeilijkste gedeelte, de tien dagen wachten. In die tien dagen is dus de vraag of de embryo zich gaat nestelen in je baarmoeder. Dat vond ik pas echt psychologische oorlogsvoering. Ik had ook bedacht dat het slim was om juist die tijd te pakken om met een vriendin op vakantie te gaan. Dat wij nog steeds vriendinnen zijn, is een totale verrassing. De meid verdient een medaille door met deze nutcase op reis te gaan want je voelt dus van alles! Of het echt is of fantoompijn, zeg het maar. Al vrij snel na de terugplaatsing begon ik te bloeden en hoppa daar zit je dan midden in de nacht op een forum te lezen hoe stienie29282 dat ook heeft gehad en het niet goed afliep. Ik draaide nog net niet door.
Waar ik het bij aanvang van het traject volledig overbodig vond en denigrerend dat ik als volwassen vrouw een gesprek diende te hebben met een psycholoog over mijn beweegredenen voor dit traject, viel daar het kwartje waarom het zo noodzakelijk was. Overigens, mijn angsten, kwaaltjes en waanbeelden werden super serieus genomen niet alleen door mijn psycholoog maar ook door de kliniek. Ik kreeg een nummer van een verpleegkundige die mij verzekerde dat de uitkomst niet hetzelfde hoefde te zijn dan die van stienie29282. Mijn psycholoog adviseerde me op haar beurt om een lekker wijntje te gaan drinken. In de ‘normale wereld’ wisten vrouwen echter op dat moment ook niet of ze wel of niet zwanger waren en dronken hoogstwaarschijnlijk ook. Goed, deze vrouwen hadden ten eerste geen zwaar traject doorlopen en ten tweede geen geld neergeteld voor klaarblijkelijk de enige kans die ze zouden krijgen. Ik was tijdens deze tien cruciale dagen een heks, een beter woord kan ik er niet voor vinden.
Feitelijk bloedde ik tien dagen lang. Ik had niet de illusie dat het was gelukt om die reden. Ik besprak met mijn vriendin het vervolgplan en of ik dit wel of niet nog een keer aandurfde. Groot was dan ook de verbazing toen ik die bewuste vrijdagochtend zonder verwachtingen over een test plaste die de koers van mijn leven voorgoed zou veranderen: Zwanger! Hartstikke zwanger!!