Die hormonen, die hormonen. Na mijn struggles in het eerste semester beloofde de tweede beter te worden. Althans, voor mijn omgeving op zijn minst. Voor de twaalf weken echo kwam mijn moeder over. Bijzonder. Helemaal toen Lola geen Lola bleek te zijn maar er groeide toch werkelijk een klein piemeltje in me! Het werd een jongen. Het enige wat ik tijdens die echo en de opvolgende echo hoorde was het repeterende: ‘He is so big’. Hij werd wel vergeleken met Portugezen, dan ben je al snel groot. The word was out: Annemarie werd moeder!
De reacties waren hartverwarmend maar er waren natuurlijk ook veel vragen. Hoe dan? Van wie? Kwam ik terug naar Nederland? Hoe ging ik dat allemaal doen? Ik beantwoordde ze zo goed en kwaad als ik kon want ik wist het allemaal ook niet zo goed. Ik heb altijd geloofd in manifesteren en dat het universum ervoor zorgt dat je de juiste keuzes maakt. Ik ging ervan uit dat dit keer ook het geval was. Maar ook ik stelde me de vraag: hoe ging mijn toekomst er dan precies uitzien? Ik was voordat ik mijn Engelse ontbijtje ontmoette een obsessieve dater. Ik vond het enerzijds geweldig om mensen te ontmoeten maar anderzijds is daten natuurlijk ook een ramp. Hoe ging ik dat doen als ik een kindje had? Kon ik het maken om het te doen nu ik zwanger was? Ik waagde het erop!
Via één van mijn talloze datingapps kwam ik in gesprek met een leuke meneer. Ik was op dat moment 16 weken zwanger en kon het nog redelijk verhullen. Toch vroeg ik me af wat mannen er nu eigenlijk van vonden. Persoonlijk zie ik het als een teken van onafhankelijkheid dat je besluit je leven koers te geven zonder te wachten op een ander. Maar dachten mannen daar ook zo over? Ik speelde open kaart. Het oogste veel lof en hij nodigde me uit voor een drankje. Met gemengde gevoelens stemde ik toe want wat wilde ik hier dan precies mee? Lust met een vreemde terwijl er een klein mensje in je groeit is best gek. Een relatie krijgen terwijl je vier maanden zwanger bent, leek me ook verwarrend, maar goed het was maar een drankje. Ik tutte me op, stond op het punt te gaan maar toen…
Het liep anders. Voor vertrek ging ik naar de wc en merkte ik een heftige bloeding op. Ik appte mijn gynaecoloog (dat kan dus in Portugal) en ze adviseerde me direct naar het ziekenhuis te gaan. Onderweg in de auto belde ik een vriendinnetje die een sleutel van mijn huis had. Ik vertelde haar de status en vroeg haar bij haar telefoon te blijven voor het geval ik moest blijven en ik spullen nodig had. Ze vroeg direct of ze naar het ziekenhuis moest komen maar dat sloeg ik af. Gek genoeg, galmt dit telefoontje nog steeds na in mijn hoofd. Waarom wil ik altijd alles alleen doen? Waarom stond ik niet toe dat iemand die ik vertrouwde mijn hand vasthield? Waarom moest ik zo eigenwijs doen? Op dat moment had ik haar wel nodig en toch sloeg ik het af. Achteraf een wijze les.
Aangekomen in het ziekenhuis stond me een verrassing te wachten. Ik had mijn huis in allerijl verlaten gekleed in een jumpsuit, ongeschoren en met oud ondergoed aan. Toen ik de dienstdoende arts zag dacht ik alleen maar aan mijn moeder die altijd zei: “Loop er altijd netjes bij voor het geval je een keer onverwacht naar het ziekenhuis moet”. En juist nu ik daar niet aan gedacht had bleek mijn dokter McDreamy in het kwadraat te zijn. Ik bloosde van mijn tenen tot mijn kruin toen ik daar vrijwel naakt ongeschoren mezelf moest ontdoen van mijn ondergoed. Het hielp ook niet dat hij, toen ik daar in de stijgers lag, een telefoontje kreeg over voetbalkaartjes die hij moest hebben en het even duurde voordat hij aan de slag ging.
Het hielp me wel een beetje om te ontsnappen aan mijn paniek. Mijn ‘kleine’ babybean maakte het prima. Het was de buitenkant van mijn baarmoeder die me al jaren parten speelde. Dokter McDreamy maakte er een feest van en kalmeerde me door de tijd te nemen en mijn spartelende boy uitvoerig te laten zien. Hij complimenteerde met mijn prachtige baarmoeder en adviseerde me nog meer kindjes te krijgen. Ik kon het niet laten om hem erop te attenderen dat hij een man was en moeilijk een inschatting kon maken hoe ongelooflijk verwarrend zwanger zijn was, voor mij dan ten minste.
Ik verliet het ziekenhuis met een glimlach. Ik vond mijn kleine ventje nu al een ras-entertainer want het moge wel duidelijk zijn dat die kleine druif zijn moeder niet graag deelde. Door het incident werd de date afgezegd. Ik was ervan overtuigd dat dit een duidelijk teken was dat het actieve daten even geparkeerd diende te worden. Mijn zoontje was nogal jaloers aangelegd. Het universum had bepaald: er was momenteel maar één man in mijn leven die alle aandacht verdiende die ik hem maar kon geven!