Na 24 weken brak voor mij eindelijk het momentum aan waarop ik begon te wennen aan het feit dat er iets in me groeide. Ja, dat duurde dus even. Ik kan het niet mooier maken dat het was. De meeste kwaaltjes namen af. Het jochie shopte vrolijk rond in mijn buik, ik regelde de zaken die ik moest regelen en de toekomst begon meer en meer vorm te krijgen, in mijn hoofd althans. Ik was 18 februari uitgerekend en had besloten rond kerst richting de Achterhoek te vertrekken. Mijn leven in Lissabon zou ik achter me te laten om omringt door mijn familie mijn zoontje te verwelkomen. Maar voor het zover was, was er nog genoeg te doen.
Mijn lijf veranderde. Het is bizar waartoe het vrouwenlijf is staat is. Ik besefte ook dat ik in het verleden best lompe opmerkingen had gemaakt naar vriendinnen toe. Het is namelijk gewoon niet zo aardig als er voortdurend opmerkingen gemaakt worden als: “Wat ben je al dik”. Een vriendin van mij maakte een opmerking over de groei van mijn ‘enorme’ borstomvang … Laten nou juist mijn borsten niet gegroeid zijn tijdens mijn zwangerschap!
In Lissabon heb ik best wat kwaliteiten van mezelf ontdekt, zo bleek er in mij een klusser te schuilen. Ik hou wel van een uitdaging en ben niet graag afhankelijk (blijkt ook wel uit mijn keuze). Ik kreeg bij elk bezoek aan de gynaecoloog een reprimande, de ene keer kwam ik binnen met verf op mijn gezicht, de andere keer met een badje onder mijn arm en de volgende keer met vers gezaagde plankjes. Ze bleef er maar op hameren dat ik rust moest pakken maar stilzitten heeft nooit echt in de genen gezeten!
Ze kreeg wel gelijk. Het bleef uiteindelijk niet bij het ene bezoekje naar Dokter McDreamy maar tot vier keer toe meldde ik me op de eerste hulp met bloedingen. Elke keer werd ik gerustgesteld door het fantastische medische team, maar prettig was het niet toen ik een winkelcentrum voelde dat er een soort pingpongbal in de vorm van een bloedprop mijn lichaam verliet. Daarnaast bleek ook dat mijn schildklier niet naar behoren werkte en dit effect kon hebben op mijn zoontje. Al met al was het niet de zwangerschap waarover je leest in boekjes, laten we het daarop houden. Het werd de hoogste tijd dat er voor me gezorgd werd, aldus de gyneacoloog.
Ik woonde zes jaar in Portugal. Ik had geleefd als een God in Frankrijk. Gedronken, gelachen, gefeest. Langzaam maar zeker kwam ik tot het besef dat het einde van een tijdperk dichterbij kwam. Tijdens mijn zwangerschap bleek vriendschap een gevoelig onderwerp. Ik was niet meer de feestende Annemarie, ik worstelde met mijn zwangerschap, er brak een andere fase aan. Vrienden waarvan ik dacht dat ik op ze kon rekenen, haakten af, kwetsen me, begrepen met niet. Dat deed pijn en dat doet het nog steeds. Ik voelde me eenzaam bij tijd en wijle. Maar er waren ook vrienden die ik dag en nacht kon bellen. In Lissabon maar ook in de Achterhoek. Het maakte me nostalgisch.
De laatste weken voor mijn vertrek naar Nederland leken op een soort afscheidstour van mijn tijdperk in Lissabon. Ik bezocht mijn favoriete restaurantjes, parkjes, schreef veel van me af en mijmerde over hoe het leven zou zien wanneer ik terugkeerde als moeder. De tijd verstreek rustig en langzaam. De dagen werden korter, de stad werd verlicht in kerstlichtjes, de truien konden uit de kast en begin december ging ik met verlof.
Mijn huis werd leeggeruimd zodat mijn vriendinnetje er tijdelijk kon gaan wonen, mijn afscheidstour zat erop, tranen vloeiden rijkelijk, mijn koffer was gepakt en ik was klaar voor vertrek en toen was daar opnieuw het universum. Er verscheen een app van mijn Engelse ontbijtje op mijn beeldscherm. Hij zou de avond voor mijn vertrek aankomen in Lissabon en wilde me zien.
Na mijn enorme woede-uitbarsting hadden we elkaar niet meer gesproken. Eerlijk, ik had hem gemist. Met name het fysieke contact, de innige knuffels, de schouder om zo af en toe op uit te huilen. Ik ben niet goed in loslaten en nadat we onze relatie hadden verbroken spraken we elkaar nog vaak. Hij was mijn anker geworden totdat hij met de abrupte mededeling kwam zelf vader te worden. Hij wilde het niet. Ik kon hem niet meer spreken want zowel de gedachte dat hij vader werd of de gedachte dat hij bij een vrouw had aangedrongen op een abortus kon ik beide niet aan. Tot die bewuste app. Het leek een cliffhanger van een romantische kerstfilm: moest ik hem binnenlaten of liet ik het boek gesloten achter? Het enige waar ik naar verlangde was een intense knuffel…