‘I arrive at 21h20 in Lisbon’.
Het stond er echt in mijn scherm. Ik was de hele dag bezig geweest met de laatste voorbereidingen voor mijn vertrek, was het slim om op het laatste moment de deur op een kier te zetten voor mijn Engelse ontbijtje? Het voelde als de apotheose van een kerstfilm vol met clichés. Ik consulteerde mijn vriendinnen, wilde ik nog een allerlaatste stuiptrekking doen voordat ik moeder werd en in een andere hoedanigheid terugkeerde naar Lissabon? Volgens mijn supportsystem had ik toch niets te verliezen. Ik stemde toe.
Het was alsof de duivel ermee speelde. Vlak voordat zijn vliegtuig wilde vertrekken had zijn moeder gebeld dat zijn vader een hartaanval had gehad. Hij moest zodra hij landde naar zijn ouders. Goed, het universum was duidelijk: het was niet verstandig dat wij elkaar nog zouden zien. Ik vond de laatste acht maanden al verwarrend genoeg en ergens was ik blij dat de keuze voor me werd gemaakt totdat om middernacht de bel ging …
Ik viel in z’n armen als een behoeftige vrouw. We zwegen. Hij hield me vast alsof er geen morgen meer bestond. Ik kon niet stoppen met huilen. Al mijn angsten, onzekerheden, het gemis van een partner, de eenzaamheid, het naderende afscheid van de oude Annemarie leken te samen te komen in die ene eindeloze omhelzing die uren leek te duren. Nu nog maakt het me emotioneel. Hij voelde mijn baby trappelen. Het klinkt wellicht vreemd, maar ik was hem dankbaar. Door hem was ik immers zwanger. Toen ik brak tijdens ons gesprek in Londen werd voor mij duidelijk hoe groot mijn wens was om moeder te worden. Hij had niets anders gedaan dan mij gesteund en mijn keuze toe gejuiched. Gek genoeg voelde het alsof ik indirect door hem zwanger was geraakt.
We praatten tot diep in de nacht. Over ons, the good, the bad, the ugly. Mijn zwangerschap die ik me anders had voorgesteld. Het onvermijdelijke onderwerp kwam op tafel, de abortus. De uren tikten weg. Het duurde niet lang meer voordat ik vroeg in de ochtend vertrok naar een nieuw leven. Hij bleef slapen. De tijd leek oprecht stil te staan. We waren intiem. De maskers gingen af. Voor even waren we weer samen, wetende dat als de zon op zou komen het sprookje weer voorbij was. Ik verzin het niet, het was echt een scene uit een hele slechte kerstfilm!
De ochtend maakte een einde aan mijn illusie. Terwijl hij zijn haren in een knotje deed, en zijn nep-oorbel in deed besefte ik dat de man waarop ik ooit verliefd was geworden, die gadgets nooit had. Hij zat ik een totaal andere fase dan ik. Toen ik per abuis uitschoot met mijn parfum en het op zijn kleren terecht kwam, ontstak hij in woede. Het was juist die woede die ons in een eerder stadium de kop had gekost. Het was goed zo. Zo dramatisch als ik dit schrijf, zo dramatisch deed ik ook tijdens het afscheid. Ik sprak de legendarische woorden: “Don’t forget about me”, terwijl ik wederom in tranen uitbarstte. Hormonen, ik wijt het aan de hormonen.
Het was zo’n bizarre situatie dat ik, terwijl ik wachtte op het vliegveld, maar naar de uitgang bleef kijken. Het kon bijna niet anders dan dat hij ook nog over het poortje zou springen, het vliegtuig tegen wilde houden en me ervan overtuigde dat hij samen met mij mijn kindje wilde opvoeden. Toen ik hem mijn gekke hersenspinsels appte, was daar de koude nuchtere douche die me uit de kerstfilm deed ontwaken: ‘We have changed, we are not the same people anymore’. Maar even, ik ben nog steeds die eeuwige romanticus die ondanks een nuchtere kijk op het leven droomde van deze prachtige Disney ontknoping. Niets was minder waar. Ik heb duidelijk teveel slechte films gekeken!
Ik gebruikte mijn mondkapje als snotdoek. Daar stond ik, in de rij voor het inchecken, hoogzwanger, snotterend, alsof mijn leven in Lissabon erop zat. Degene die me incheckte had zichtbaar medelijden met me en gaf me een plek bij de nooduitgang. Het zat erop. Een nieuw hoofdstuk brak aan. Ik landde op Schiphol. Mijn tranen waren gedroogd. Daar stonden mijn trotse ouders en mijn neefje. Vol liefde op mij te wachten, verheugd op het nieuwe hoofdstuk in mijn leven. En ja hoor … Daar kwamen de waterlanders weer! Zou het scenario van de nieuwe verhaallijn in mijn leven wel gevuld zijn met Disney clichés?