Thuis. Ik noem het nog steeds thuis. Terwijl ik er al jaren weg ben. De rustige Achterhoek. Waar alles altijd hetzelfde blijft. Waar ik kan aanbellen bij mijn vriendinnen met wie ik de puberteit heb overleefd. Inmiddels vrouwen waarmee ik nog altijd mijmerend terugdenk aan onze dagen op Star Beach in Chersonissos waar het een sport was met zoveel mogelijk mannen te tongen. Waar er nog steeds een plekje aan de bar vrij wordt gehouden voor mij en mijn vrijdagmiddagborrel mattie in ons stamcafé. Daar waar ik altijd blijf komen. Daar waar ik altijd ontvangen wordt met een overdaad aan liefde. Acceptatie voor wie ben. Of ik nu een draak ben die last heeft van de hormonen, of dronken domme dingen doe, het is allemaal goed. Deze keuze was voor mij nooit zo moeilijk. Hier wilde ik mijn zoontje welkom heten. In een veilige beschermde omgeving.
Ik kwam aan vlak voor kerst. Nog enigszins overmand door emoties. Het voelde fijn en vertrouwd. Mijn ouders hadden de bovenetage omgetoverd tot een plekje waar ik me rustig kon terugtrekken. Het wiegje waarin ik zelf had gelegen als baby stond klaar voor de komst van mijn kindje. Mijn neefje klopte elke ochtend voordat hij naar school ging, even aan om te controleren of de baby er al was. Ik kwam tot rust. Met dat ik tot rust kwam, begon ook het lichaam aan de laatste ronde. Van de stad met alleen maar heuvels, een huis op de 4de etage zonder lift en compleet zelfvoorzienend te zijn, ging in naar het platteland en werd ik volledig verzorgd door moeders. Pas toen zette de groei goed in. Ik gaf toe aan mijn cravings en op een of andere reden wilde ik alleen maar liters Chocomel drinken. Ik kon niet stoppen. Slapen werd lastig omdat die kleine Viking groeide als kool. Ook veranderde liefdevol trappelen in genadeloze schoppen in mijn longen. Ik was er klaar voor. Hij kon komen maar dat kon nog weken duren.
In Lissabon had ik al mijn voorbereidingen getroffen en een Doula ingeschakeld. Mijn begeleiding in Portugal was zo waanzinnig goed dat ik verlangde naar een makkelijke transitie naar Doetinchem. Deze vond ik in een Doula, oftewel iemand die je voorbereidt op je bevalling en bij je blijft tot en met de bevalling. Het leek me wijsheid dat ik het mijn moeder zou besparen om haar dochter zo te zien lijden. Ik maakte ook kennis met de gynaecoloog die me zou begeleiden. Na maanden te horen te krijgen hoe groot mijn baby wel niet was, stelden ze me in Nederland gerust, zo groot was hij helemaal niet. Het waren gewoon die Portugezen die niets gewend zijn.
Het was goed om thuis te zijn in mijn veilige en vooral nuchtere haven. Lekker wandelen in het bos. Goed groeien. Bijpraten met de mensen die allang niet meer had gezien. En in de avond? Dan kaartte ik met mijn ouders om de tijd (en de pijn) te doden. Uren hebben we gekaart. Uren. Veel meer viel er ook niet te doen. Vlak voordat ik naar Nederland terugkeerde werd er een lockdown aangekondigd. Ik had me helemaal voorgenomen om te shoppen voor de baby maar tante C. gooide roet in het eten.
Op 4 januari tikte ik de 40 aan. Voor mijn 40ste verjaardag kreeg ik het cadeau waarvan ik altijd droomde: Ik zou moeder worden. Sterker nog, het is gek hoe die negen maanden je al langzaam maar zeker transformeren in een moeder. Ik merkte op toen ik nog in Lissabon was dat ik liever niet meer buiten was als het donker werd, ik werd voorzichtiger met autorijden, ik deed er alles aan om geen corona te krijgen terwijl ik voor mijn zwangerschap best roekeloos was.
Ik was 35 weken zwanger. Ik wist dit ook niet, maar er komt dus een moment waarop je niet meer je teennagels kan knippen. Het ging me ietwat ver om dit te vragen aan mijn moeder dus ik had aan een vriendin een pedicure gevraagd als verjaardagscadeau. De aardige mevrouw ging aan het werk en trakteerde me op een voetmassage na afloop. Nu komt het, schijnbaar kan een voetmassage een bevalling opwekken. Ik had werkelijk geen idee! In de avond ging ik naar bed en kreeg ik enorme steken. Tijdens mijn zwangerschap had ik een direct lijntje met een vriendinnetje die zes weken voor mij beviel. Ik vroeg haar of het normaal was. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Ze had tot week 40 voorweeën gehad. Wederom, net als mijn traject, de zwangerschap en nu de bevalling had ik me beter op voor kunnen bereiden. Maar soms is onwetendheid beter …
De steken namen gedurende de week toe maar ik nam ze voor lief. Volgens mijn mede-moeders was er niets aan het handje. Het was 24 januari, 3,5 week voor mijn uitgerekende datum. Ik was 36 weken zwanger. Er gebeurde iets geks. Ik doe nu een onthulling die menigeen doet gruwelen. Maar als je mij laat kiezen wat we eten, kies ik McDonalds. Het is smerig en heerlijk tegelijk. Mijn neefje bleef die nacht slapen bij mijn ouders en mocht kiezen wat hij wilde eten en ging voor de grote M. Mijn moeder vroeg wat ik wilde maar ik had helemaal geen trek in McDonalds. Dat het het eerste signaal moeten zijn.
Ik keek een film terwijl de steken toe leken te nemen. Ik wilde mijn vriendinnetje appen, dat ik het niet trok me nog drie weken zo te voelen. Ik rolde me om (wanneer je in het derde trimester zit, kan je het beter om takelen noemen) om mijn telefoon te pakken. Met dat ik deze zware exercitie ondernam voelde ik vloeistof… Heel veel vloeistof. Oftewel, mijn vliezen waren gebroken. Het ging gebeuren! De geboorte van mijn zoon kondigde ze zich aan!