Maar hoe zit het met je kinderwens?’, vroeg hij. Ergens wist ik diep van binnen dat we niet de ‘match made in heaven’ waren waarop ik zo vurig had gehoopt. We ontmoetten elkaar tijdens de eerste corona-zomer. Alles was magisch de eerste weken, maar al snel merkte ik bepaalde trekjes op die voor mij onoverkomelijk waren. Ik probeerde ze hardnekkig te negeren. Het najaar brak aan en ik bespeurde opluchting toen hij met het nieuws kwam een baan in Londen aangeboden te hebben gekregen. Hij wilde een carrière, ik wilde niets liever dan moeder worden daar waren we beiden altijd open over geweest.
We probeerden een paar maanden een lange afstandsrelatie (fantastisch als je het mij vraagt) met als apotheose mijn bezoek aan Londen. Ik wilde zo graag dat het werkte, er waren zoveel goede dingen maar diep van binnen was die sterke overtuiging: ‘Annemarie, dit is niet de vader van jouw kindje’. Op de laatste dag legden we de kaarten op tafel. Bij de vraag naar mijn kinderwens gingen de sluizen wagenwijd open. We waren wellicht niet de juiste match maar er was dusdanig veel liefde dat ik hem zijn pad in Londen gunde en hij mij een kindje. Vluchtig bespraken we zelfs nog zijn rol als eventuele donor maar al snel besloten we dat dat wel heel gecompliceerd zou worden. Daar, tijdens een klassiek Engels ontbijt, besloten we beiden zonder het hardop te zeggen dat we beiden een andere kant op gingen.
Het eerste dat ik deed toen ik terugkwam in Lissabon was de kliniek bellen voor een oriënterend gesprek. Ik had het nummer al lange tijd in mijn bezit maar nooit was de tijd rijp. Ze hadden plek op een bijzondere dag: 4 januari, mijn 39ste verjaardag. Was dat het teken waarop ik wachtte? Ik vond het spannend maar het voelde ook direct als de juiste keuze. Op mijn verjaardag lunchte ik met mijn vriendinnen en bespraken we mijn belangrijke afspraak. Hoe ging ik het dan doen? Moest ik dan niet terug naar Nederland? Allemaal afwegingen die ik moest maken en die me bang maakten. Dat ik een kindje wilde, vond ik gek genoeg dan weer totaal geen angstaanjagende gedachte.
Ik kreeg gigantisch veel informatie tijdens de afspraak. Van het kiezen van een donor, tot de mogelijkheden voor de behandeling. Er ging een wereld voor mij open! Ik besefte me ook hoe weinig ik eigenlijk wist over het vrouwenlijf. Maar de eerste en meest belangrijke vraag was: was ik überhaupt nog wel vruchtbaar? Mijn dokter stelde voor te beginnen met het complete onderzoek, van borst-onderzoek tot gen-onderzoek. Ik belde toen ik naar buiten wandelde mijn ouders: ‘Ik geloof dat ik dit wil’.
Ondertussen keek ik documentaires, las ik erover en ontmoette ik een ‘ervaringsdeskundige’. Marisa had net een kindje gekregen via donor- en eiceldonatie. Ik kon haar alles vragen, zij werd mijn absolute anker, mijn rolmodel en ook nog eens hele gezellige vriendin wiens eerste tip was: ‘Als je een kindje krijgt, neem hem of haar dan direct mee naar het terras, moeten ze aan wennen’. Dan heb je mij natuurlijk! Dat ik iemand in mijn directe omgeving had die mij met raad en daad bijstond, vond ik geruststellend en fijn.
Alle onderzoeken waren gedaan en plotseling kreeg ik de kriebels: wat nu als ik plotseling te horen krijg dat dat waar ik al jaren van droom, helemaal niet haalbaar is? Daar was het verlossende woord. Het zag er allemaal piekfijn uit. Na de uitslagen kwam de dokter direct met de vraag: ‘Wanneer wil je beginnen?’ Wow! Daar moest ik even over nadenken. Ze adviseerde me wel om als ik dit wilde de keuze te maken om ‘all the way’ te gaan gezien mijn leeftijd. Want tja, ik kon mijn eitjes wel invriezen maar waar wachtte in nu eigenlijk op? Ik wilde maar één ding, naar Nederland en samenzijn met mijn familie en hun eerlijke mening horen voordat ik verder zou gaan met het traject. Ik vond het van essentieel belang dat ze mijn soms ruimdenkende geest tot bedaren brachten en mij de vragen stelden, die ik mezelf niet durfde te stellen.
Ik vertrok richting de Achterhoek. Mijn familie was unaniem, dit had ik al jaren geroepen, dit was wat ik wilde. Ik had een goede baan in Lissabon. Daarbij heb ik de afgelopen jaren hard geknokt om een fijn bestaan daar op te bouwen. Terugkeren kon ik altijd nog mocht het überhaupt tot een zwangerschap komen.
Nog geen drie maanden na mijn Engelse ontbijtje was de keuze gemaakt. Ik ging een ander pad in, ik werd moeder! Althans, ik ging een poging wagen en hopen dat dit voor me was weggelegd. De afgelopen jaren waren er vaak gedachtes geweest over dit proces maar dit was het moment. Het was zeker niet het sprookje zoals ik het me had voorgesteld, het werd zwaar maar ondanks mijn onzekerheden wist ik nu al dat ik de juiste keuze had gemaakt. Zou het babygeluk mij gegund zijn?